Në vend që të vishte një fustan të ri për ceremoninë e diplomimit, Adea zgjodhi të veshë fustanin e gjyshes së saj të ndjerë, Kostandina Llakaj, bashkëshortes së Agronit, e cila ndërroi jetë pak kohë më parë. Me këtë gjest, ajo jo vetëm që nderoi kujtimin e një figure të dashur familjare, por e bëri gjyshen e saj të pranishme në një nga momentet më të rëndësishme të jetës.
Gjestin e mbesës e ka përjetuar me shumë emocione edhe vetë Agron Llakaj, i cili, në një postim prekës në rrjete sociale, ka ndarë publikisht ndjenjat e tij:
“Adea ime e mirë… Në këtë ditë të shënuar të jetës tënde, zgjodhe të vishje fustanin e gjyshes tënde të shtrenjtë, Kostandinës. Ky gjest më preku thellë në shpirt. Më bëre të qaj me mall, me kujtime, me dashuri. Ajo do ishte krenare për ty, ashtu siç jam unë sot. U bëre një vajzë që e nderove familjen, gjyshen, veten.”
“Drita e saj të ndriçoftë rrugën në çdo hap të jetës. Të dua pa fund.”
Letra që Adea i kushtoi gjyshes ka prekur mijëra ndjekës. Ajo shkruan:
“E dashur Nina ime! Edhe pse s’të kam pranë, të kam në zemër e në shpirt. Ti, engjëlli udhëheqës imi në çdo hap të jetës. Sa mall kam, sa dëshirë kisha të ishe aty në momentin që mora certifikatën… Faleminderit për gjithçka! Të premtoj se do bëhem ajo që ti ëndërroje!”
Ky veprim nuk është thjesht një kujtim personal, por një shembull i rrallë i dashurisë ndërbrezore, respektit për të ndjerët dhe lidhjes së pandashme mes gjeneratave. Ishte një moment i vogël, por me peshë të madhe – një mënyrë për të treguar se të dashurit tanë jetojnë përmes nesh, në gjestet tona, në vendimet tona dhe në kujtimet që zgjedhim të mbajmë gjallë.
Adea jo vetëm që diplomoi me sukses, por dha një mesazh të fuqishëm: të kujtosh me dashuri është forma më e bukur e pranisë.
?? Kostandina nuk ishte aty fizikisht… por ishte aty në çdo hap, në çdo fjalë dhe në çdo frymë të atij momenti të paharrueshëm.
Për shumë ndjekës, ky nuk ishte thjesht një postim, por një kujtesë se jeta nuk matet me diploma, por me dashuri, kujtime dhe ndjenja që mbeten me ne përjetësisht. Dhe në këtë rast, një fustan i thjeshtë i kthyer nga kujtim në simbol, u bë zëri i një zemre që rreh për një gjyshe të dashur, që edhe pse ka ikur, vazhdon të ndriçojë çdo hap të jetës së mbesës së saj.
